Rozdział VI: Uboczne skutki kanarkowej kremówki

I don’t mind your odd behavior
It’s the very thing I savor

Kolejne dni polegają na nauce, unikaniu Judith i Ryana Lestrange’ów i nie przeszkadzaniu nikomu. I wciąż nie rozmawiam ani z Christopherem, ani z Jennifer. Sobotni ranek wita mnie bladymi promieniami słońca przebijającymi się przez mgłę. Dziewczyny już nie śpią. Któraś siedzi w łazience, bo słyszę szum wody. Rozsuwam szafirowe zasłony, wstaję i zaczynam poszukiwania odpowiednich ubrań na ten chłodny, typowo jesienny dzień.

Drzwi łazienki otwierają się i do dormitorium wchodzi Jennifer. Ma na sobie golf i długie spodnie, a także rękawiczki.

- Coś ty się tak ubrała? Jak na wypad na Alaskę? – Charlotte unosi brew na widok koleżanki.

- Dzisiaj ma być ciepło – dodaje Anne. – Tylko ta mgła…

- Nie wiem co się stało – wyjaśnia Jenny, łamiącym się głosem i zdejmuje kołdrę ze swojego łóżka. Cała wewnętrzna strona jest wysmarowana czymś, co przypomina żółtą farbę – wieczorem tego nie było. Od szyi w dół jestem cała żółta! – zawodzi Jennifer. Mam wyrzuty sumienia, bo ani chwilę jej nie współczuję. A później zapala się żarówka nad moją głową.

Fred i George.

Zabieram ubrania i wchodzę do łazienki. Nie spędzam tam więcej czasu niż pięć minut. Kiedy biegnę przez korytarz w stronę wieży Gryffindoru policzki mi płoną z wściekłości. Rozumiem, Jenny zachowuje się ostatnio karygodnie i zasługuje na to, co jej zrobili, ale to nie znaczy, że muszą się zakradać do damskiego dormitorium, nie swojego domu, smarować pościel farbą… Zaraz. Jak oni w ogóle tam wleźli? Charlotte zawsze zamyka okno na noc; ma słabą odporność i noc z otwartym oknem, zwłaszcza o tej porze roku, oznacza co najmniej przeziębienie. Oknem na pewno nie weszli. Drzwiami tym bardziej. Zatrzymuję się przed portretem Grubej Damy.

- Hasło?

Nie mogę tam wejść. Nie jestem Gryfonką.

- Możesz dla mnie kogoś zawołać, Gruba Damo?

- A co to ja jestem? Odźwierna?! – kobieta z obrazu krzyżuje ręce na piersi i rzuca mi nienawistne spojrzenie.

- W porządku. Zaczekam.

Siedzę na korytarzu tak długo, aż zza obrazu Grubej Damy wyłania się Hermiona.

- Cathy? Co tu robisz o tej porze? – pyta.

- Możesz zawołać Freda i George’a? Proszę cię, to ważne.

- Jasne. A co się stało?

- Nic. To znaczy… Nic ważnego. Zawołaj ich, proszę.

- To ważne, ale nic ważnego się nie stało? – unosi brew i rzuca mi rozbawione spojrzenie. – Dobra, nie tłumacz, zaraz wracam – dodaje, kiedy już otwieram usta by wyjaśnić, dlaczego moja zdolność spójnego, logicznego myślenia zanikła.

Hermiona znika za portretem, a po chwili wraca z zaspanymi bliźniakami, którzy mają na sobie pośpiesznie naciągnięte szkolne mundurki. Najwyraźniej właśnie zostali obudzeni i jeszcze nie do końca dotarło do nich, że jest sobota.

- Co wam odbiło?! – zaczynam tonem przedszkolanki ochrzaniającej niesforne dzieciaki. – To było dziecinne i nieodpowiedzialne! Mieliście ją przeprosić, a nie wycinać jej taki numer! W dodatku całkiem kiepski, jak na was.

-Co zrobiliśmy? Co się stało? – George kładzie rękę na moim ramieniu. Ja strzepuję ją i krzyżuję ręce na piersi, mierząc oboje najprzenikliwszym spojrzeniem, na jakie mnie stać.

- Co się stało?! Jeszcze się pytasz, co się stało?!

- No oświeć nas, kochanie – Fred patrzy na mnie z zniecierpliwieniem, poruszając brwiami. Myśli, że zmięknę. Zaraz, czy on powiedział do mnie „kochanie”?

- Wy dobrze wiecie o co chodzi! Co zrobiliście Jennifer, hę?!

- My? Nic.

- No właśnie. Co wy sobie wyobrażacie?! Czekaj… Jak to „nic”?! Jeszcze kłamiecie w żywe oczy?! Ta niezmywalna farba to jakiś nowy wynalazek Weasleyów?!

- Jaka farba? – Fred kładzie dłoń na moim ramieniu i patrzy mi w oczy. George chyba odwraca wzrok.

- Dlaczego wysmarowaliście Jennifer niezmywalną farbą? – pytam, próbując stłumić uśmiech, który bezczelnie próbuje się wedrzeć na moją twarz.

- Nie wysmarowaliśmy nikogo żadną farbą! – obrusza się George.

- Naprawdę myślisz, że moglibyśmy wyciąć komuś tak kiepski numer? – dodaje Fred, uśmiechając się do mnie jednym kącikiem ust. Chyba dostrzegł mój bezczelny uśmiech.

- Wydaje ci się, że jesteśmy jakimiś amatorami?!

Zdaję sobie sprawę, że właściwie nie pomyślałam ani sekundę. Od razu przybiegłam tu na nich nawrzeszczeć. Przecież to nie musieli być oni. A nawet nie mogli to być oni, ponieważ a) żart był zbyt kiepski, b) jak weszliby do dormitorium dziewcząt? I c) po co mieliby to robić?

- Przepraszam – mówię w końcu i całuję Freda w policzek. Jacyś Gryfoni wyłaniają się zza portretu Grubej Damy. Dostrzegam Harry’ego, Rona i Hermionę. Posyłam im uśmiech. Hermiona mruga do mnie znacząco.

- Nie przepraszaj. Fakt faktem, mieliśmy zamiar wyciąć jej jakiś numer, ale tego nie zrobiliśmy.

- George! – Fred karci brata spojrzeniem.

- No co? Zasłużyła. Cały tydzień się boczyła o głupi, niewinny dowcip. Jeszcze bym zrozumiał jakby na nas, ale ona w ogóle przestała z tobą rozmawiać! To nie fair!

Nigdy nie widziałam George’a tak oburzonego. Bez słowa przytulam się do niego.

- Jesteście kompletnymi kretynami.

Okazują mi tyle zainteresowania, że aż mnie to wzrusza. Są jak bracia, których nigdy nie miałam.

Do Wielkiej Sali idziemy razem i rozstajemy się tuż za drzwiami. Wciąż mam wyrzuty sumienia po tym, jak oskarżyłam bliźniaków bez najmniejszego dowodu. Ale oni wcale się nie gniewają. Przeciwnie. Uśmiechają się do mnie za każdym razem, kiedy mój wzrok podąża w stronę stołu Gryffindoru.

- Dlaczego jesz w rękawiczkach? Zimno ci? – moje przemyślenia przerywa Christopher Warner. Jennifer potrząsa głową w odpowiedzi, a wściekłe spojrzenie kieruje na mnie. Wtedy rzednie mój uśmiech, a ja orientuję się, że miałam go na ustach.

- Z czego się cieszysz, hę? Zadowolona jesteś? – szepcze jadowicie. Sztućce w jej dłoniach błyszczą groźnie.

- Jenny, uspokój się – Charlotte kładzie dłoń na ramieniu Jennifer.

- Chyba nie myślisz, że ja ci to zrobiłam.

- A kto? Ty i te dwie rude małpy! – uderza pięścią w stół. Brzęczą szklanki rozłożone na całej długości stołu Krukonów. W promieniu kilku metrów cichną rozmowy, a wszystkie oczy kierują się w naszą stronę. Profesor Flitwick wstaje od stołu nauczycieli i kieruje się w naszą stronę.

Krew w moich żyłach zamienia się w wrzątek.

- Nigdy więcej ich przy mnie nie obrażaj – cedzę przez zęby, wygrażając dziewczynie widelcem. Palą mnie policzki i ręce mnie świerzbią.

- Nie wiem, co się z tobą stało, Catherine – dodaje tonem pełnym wyrzutów.

- Wiedziałabyś, gdybyś normalnie ze mną rozmawiała i nie traktowała jak swój pamiętnik!

- Skończyłaś, Jenny? – wtrąca się Charlotte. – Pójdziemy do pani Pomfrey. Ona na pewno coś poradzi.

Moje lokatorki opuszczają Wielką Salę szybkimi krokami. Dopiero kiedy drzwi się za nimi zamykają wypuszczam powietrze ze świstem i orientuję się, że wstrzymywałam oddech.

- Ostro – komentuje Warner.

- Zamknij się.

- Co jej zrobiłaś?

- Nic jej nie zrobiłam!

- Ja się jej wcale nie dziwię – patrzę na Warnera z rozdziawionymi ustami, bo nie mam pojęcia, czy mam na niego wrzeszczeć, czy po prostu wyjść. – Zmieniłaś się.

- To jest powód, żeby mnie oskarżać o coś, czego nie zrobiłam?!

- Nie. Ona nie może się pogodzić z tym, że teraz jesteś taka, jaka jesteś, więc się izoluje. Jak to przetrawi, to może jej przejdzie.

- Skąd wiesz takie rzeczy?

- Moja matka jest psychologiem, Catherine.

No tak. Zapomniałam.

- Pozdrów ją.

Po śniadaniu szukam Freda i George’a z zamiarem zaciągnięcia ich do skrzydła szpitalnego, gdzie pani Pomfrey od godziny szuka sposobu na pozbycie się żółtej farby z ciała Jennifer.

- Lee! – krzyczę na widok ciemnoskórego przyjaciela bliźniaków, idącego korytarzem z rękami w kieszeniach.

- O, Cathy, cześć. Coś się stało?

- Widziałeś Freda i George’a?

- Nie, ale jeśli szuka ich McGonagall, to powiedz jej, że to nieudane zadanie z eliksirów.

- Co? Jakie zadanie? – marszczę czoło.

- Eee… Żadne – zmieszany chłopak drapie się po głowie.

- Nieważne. Chodzi o Jennifer…

- O kanarka?

- Kanarka?! Ty jej to zrobiłeś?!

- Co zrobiłem?

- Och, przestań już! Gdzie Fred i George?

- W bibliotece.

- W bibliotece?

- Taa, udają, że się uczą i szukają inspiracji na nowe cukierki do bombonierki Lesera…

Odwracam się i biegnę na czwarte piętro, do biblioteki.

Biblioteka jest pogrążona w ciszy. Fred i George siedzą przy jednym ze stolików podejrzanie blisko działu ksiąg zakazanych. Znajomy zapach kurzu i starości drapie mnie w nos.

- Moglibyśmy spróbować tego, ale trzeba by było trochę zmodyfikować ten przepis – mówi George, pokazując bratu coś w książce.

- Co chcecie modyfikować, chłopcy? – Pani Pince pojawia się przy nich i lustruje oboje podejrzliwym wzrokiem.

- Nic. Pracujemy nad doświadczeniem na eliksiry.

- Pracujcie, pracujcie – jeszcze jedno podejrzliwe spojrzenie i pani Pince odchodzi w stronę swojego biurka, a ja siadam obok Freda.

- Cześć – mówię i zerkam na książkę leżącą między bliźniakami. „1000 najdziwniejszych eliksirów”. No tak….

- Cześć. Jak tam twoja kanarkowa przyjaciółka? – Fred uśmiecha się szeroko, łapiąc moją rękę w obie dłonie. Próbuję ignorować fakt, że moje serce ruszyło przed siebie dzikim cwałem. Niemożliwe, że nikt tego nie słyszy.

- Chciałam, żebyście ją przeprosili.

- Nie ma mowy – odpowiada George, kładąc na stole stos opasłych ksiąg.

- Gred, nie przesadzaj.

- Nie przesadzam. Musimy znaleźć odpowiedni przepis, bo czuję, że to będzie nasz najlepiej sprzedający się wynalazek.

- Pomogę wam, jak przeprosicie Jennifer – wtrącam, uśmiechając się błagalnie do George’a.

- Kusząca propozycja – zauważa Fred,

- Nie ma takiej opcji – George pozostaje nieugięty. – Uważam, że jesteś zbyt pobłażliwa. Poza tym… Co chcesz tym osiągnąć?

Wyraźnie widać, że George jest na Jenny naprawdę zły.

- No… Nie wiem sama. Ona myśli, że to wy… Możecie mieć kłopoty.

- Jeszcze większe? – Fred mruga do brata porozumiewawczo. – Nie możemy na to pozwolić.

Ostatecznie Fred i George zgodzili się przeprosić Jennifer. Pani Pomfrey udało się ją „wyleczyć” z żółtej farby i nawet niechętnie wybaczyła Fredowi i George’owi kremówkę, bo tylko za to ją przeprosili. Ja ich za to nie winię. Nie wierzę, że oni wycięli Jenny ten numer. O ile to w ogóle miał być żart. Sama Jennifer ochłonęła i nawet pozwoliła nam się odprowadzić do pokoju wspólnego. Bliźniaków pożegnałyśmy przed drzwiami. Skierowałyśmy schodami do dormitorium, w celu zabrania stamtąd książek i odrobienia lekcji na poniedziałek.

- Co się dzieje? – pytam słysząc śmiech Jennifer. Wyciągam książki z kufra i odwracam się do niej.

- Jestem głupia, Cathy – mówi. Dostrzegam w jej ręce odkręconą tubkę żółtej farby akrylowej. – Położyłam ją na łóżku, kiedy wczoraj wieczorem malowałam. Zapomniałam o niej i chyba z nią spałam – wyjaśnia zmieszana.

- Ale to zwykła farba…

- Nie do końca… Rzuciłam na nią parę zaklęć… Sama rozumiesz… Nie mów nikomu, ok?

- Tak, rzeczywiście jesteś głupia – obie wybuchamy śmiechem.

Na bliźniaków wpadłam znowu, kiedy wraz z Anne, Charlotte i Jennifer szłyśmy na kolację.

- Dogonię was – posyłam dziewczynom uśmiech. Kiedy oddalają się w stronę Wielkiej Sali Fred łapie mnie za rękę.

- Cieszymy się, że pogodziłaś się ze swoją koleżanką – mówi George.

- Ja też. Przy okazji dowiedziałam się jak to się stało, że Jenny się tak pomazała.

- Jak?

- Spała ze swoją farbą.

- Wow, no cóż… Co kto lubi, nie? – mówi George, śmiejąc się.

- Taaa – sama też chichoczę. – Chodźmy, umieram z głodu.

Po kolacji wybraliśmy się z Fredem na spacer po błoniach. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, a on cały czas trzymał mnie za rękę. Nie zwróciłam uwagi na to, że robi to już od jakiegoś czasu. I że ja nie mam nic przeciwko temu.

Słońce właśnie zaszło i powoli zapada zmrok. Robi się chłodno.

- Myślę, że powinniśmy wracać – wyznaję, zatrzymując się pod rozłożystym dębem, na brzegu jeziora.

- No tak, jak Ropucha nas nakryje po godzinach na korytarzu to będą problemy – odpowiada Fred, nie wiem czy świadomie, czy nie, naśladując panią Molly, kiedy kogoś przed czymś przestrzega.  Opieram się o pień dębu. Muszę odchylać głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Jest taki wysoki…

- Większe niż masz? – pytam z uśmiechem. Odczuwam skutki eksplozji dynamitu gdzieś w brzuchu, kiedy jego dłonie dotykają mojej talii.

- O wiele – mówi i całuje mnie. Czuję jak ogień trawi mnie od wewnątrz. Przed minutą było mi zimno, teraz jest mi tak gorąco, jakby mnie ktoś zamknął w piecu na trzy zdrowaśki. Mimo tego palącego uczucia, chciałabym jakoś uwiecznić i zachować tę chwilę, bym mogła trzymać ją w szufladzie i wracać do niej każdego ranka i każdego wieczoru. Czuję lekkie rozczarowanie, kiedy ten piękny moment dobiega końca, a Fred szepcze mi do ucha „wracajmy”, czym wywołuje u mnie dreszcz. Nie znałam takiego Freda. Nawet sobie nie wyobrażałam, że kiedyś poznam tę stronę jego osobowości. Nie wyobrażałam sobie, że taka w ogóle istnieje. Nie wiem, co powinnam myśleć. Nie mogę myśleć. Już wiem jak się wyłącza mózg.

- Co tu robicie?! – słyszę skrzekliwy głos profesora Flitwicka, kiedy mijamy drzwi Wielkiej Sali i kierujemy się schodami na górę. – Wiecie, która jest godzina? Do łóżek!

- Przepraszamy, profesorze, trochę… Straciliśmy poczucie czasu – odpowiadam nieśmiało. Przy okazji zauważam, że wróciła zdolność myślenia. Rozstajemy się nad schodami.

- Dobranoc! – mówi Fred teatralnym szeptem, z szerokim uśmiechem. Odpowiadam tym samym. Odchodzimy w przeciwne strony. Czuję na plecach pełne politowania spojrzenie opiekuna mojego domu.

How could a heart like yours

Ever love a heart like mine?

How could I live before?

Fred: Nie mamy weny, więc wpadamy tylko na chwilkę.

George: Chcemy wszystkim czytelnikom życzyć szczęśliwego nowego roku,

Catherine: lepszego niż poprzedni.

Fred: I zapraszamy ponownie 9 stycznia.