Prolog: Sierpniowy wieczór

Be careful what you do

cause I’m not bulletproof

18 sierpnia 1981

Jane

Zmywając naczynia po kolacji słucham śmiechu Joachima i Cathy dochodzącego z salonu. Cathy rośnie jak na drożdżach; skończyła już trzy latka. Lada chwila dostanie list z Hogwartu… A ja wciąż się boję. Martwię się, bo trwa wojna, a Joachim jest aurorem. Jeśli ktoś ma być wyeliminowany przez śmierciożerców to właśnie on. I ja. Szlama. Mugolaczka. Z drugiej strony… Mój mąż jest świetnym aurorem. Zna się na rzeczy, więc jego rodzina powinna być bezpieczna. Ale nie jest. Nikt nie jest bezpieczny.

Nikt.

Sierpniowy wieczór. Czytam „Wichrowe wzgórza” na kanapie w salonie. Cathy i Joachim bawią się na dywanie. Joachim macha różdżką, tworząc świetlne smugi w różnych kolorach, a Cathy próbuje je łapać drobnymi piąstkami. Uśmiecham się pod nosem.

Walenie do drzwi. Śmiechy cichną. Intuicyjnie chwytam różdżkę. Joachim wstaje z podłogi, podnosi Cathy i podaje mi ją.

- Schowaj ją gdzieś – mówi i kieruje kroki ku drzwiom. Wpadam w panikę, kiedy dostrzegam strach w jego niebieskich oczach. Biorę córkę na ręce i wbiegam po schodach na górę. Staram się omijać skrzypiące stopnie, sama nie wiem po co. Słyszę, jak drzwi otwierają się z hukiem. Zostają wywarzone z hukiem.

- Mama? Co się stało? – pyta Cathy. Łamie mi się serce. Może za chwilkę wszyscy zginiemy.

Otwieram szafę i sadzam Cathy w środku.

- Cokolwiek się stanie…

- CRUCIO! – ktoś krzyczy na dole. Wrzask bólu Joachima rozdziera mi serce i duszę. Zaciskam oczy, by nie pokazywać córeczce jak bardzo się boję.

- … nie wolno ci stąd wychodzić. I bądź cicho. Ani słówka, proszę – szepczę i szybkim ruchem zamykam szafę. Wychodzę z pokoju.

Najciszej jak potrafię schodzę na dół. Mój mąż cały czas krzyczy i wije się po podłodze. Jest ich trzech, ale muszę coś zrobić.

- Expelliarmus! – słyszę własny gardłowy ryk. – Drętwota!

Trzeci śmierciożerca celuje różdżką w Joachima. Waham się.

- Jane, prawda? – cedzi przez zęby śmierciożerca – Żona?

Milczę.

- Rzuć różdżkę to nikomu nic się nie stanie.

On kłamie. Kłamie. Kłamie. Kłamie. Kłamie. Kłamie. Kłamie.

- Avada kedavra!

- Expelliarmus!

Nie zdążyłam. Zielone światło błysnę sekundę przed tym, jak różdżka śmierciożercy wylądowała w mojej dłoni.

Joachim pada na ziemię.

Śmierciożerca zanosi się histerycznym śmiechem.

Nic nie widzę.

Nie wierzę.

To się nie stało.

To nieprawda…

Rozbrojony przeze mnie wcześniej śmierciożerca łapie mnie za ramiona i wykręca je do tyłu. Nie mogę się ruszyć. Nie potrafię nic zrobić. Śmierciożerca wyrywa mi różdżkę mordercy mojego męża i rzuca ją właścicielowi.

- Avada…

- Drętwota!

- Drętwota!

Drzwi otwierają się z hukiem. Przez łzy widzę rozmazane postacie członków Zakonu Feniksa. Ktoś chwyta mnie za ramiona i podnosi z podłogi. Nie wiem kiedy na nią upadłam.

Joachim leży pół metra ode mnie. Chwiejnym krokiem do niego podchodzę. Dotykam jego twarzy. Jest jeszcze ciepła. Martwy wzrok utkwiony jest gdzieś w suficie.

W moim sercu następuje erupcja wulkanu.

Warstwa gorącej magmy rozlewa się w żyłach. Dociera do płuc i brakuje mi tlenu. Zapominam jak się oddycha, jak ruszyć ręką…

Jestem martwym szkieletem. Pochowana żywcem. Palona żywcem. Żywcem odzierana ze skóry. Nie… Palenie żywcem nie boli tak bardzo.

Nevermind, I'll find 

someone like you

10 lat później…

Catherine

Wchodzę za mamą do budynku, który kiedyś był naszym domem. Mama za pomocą różdżki pozbywa się kurzu i odnawia zniszczone meble. W końcu zdecydowała się sprzedać ten dom.

Zauważam na stoliku w salonie książkę o pożółkłych kartkach. „Wichrowe wzgórza” – głosi tytuł.

- Co to? – pytam. Mama patrzy na trzymaną przeze mnie książkę. W jej oczach dostrzegam łzy. O nic nie pytam. Pewnie przypomniała jej tatę. Mama zawsze płacze, kiedy przypomina jej się tata. Czasem długo nie śpi tylko cicho szlocha i myśli, że tego nie słyszymy. Babcia i dziadek też nie wspominają o tacie. Wiem tylko, że był świetnym aurorem i czarodziejem czystej krwi.

Wkładam książkę do torby.

Kerli - Bulletproof

Adele - Someone like you